Το Πολυτεχνείο, ως κορυφαία στιγμή του αντιδικτατορικού κινήματος, υπήρξε η μεγάλη πηγή ριζοσπαστισμού που ενέπνευσε γενιές και κοινωνικούς αγώνες για δεκαετίες. Σήμερα, 50 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο στέκεται όρθιο σαν βράχος, απέναντι στο κατεστημένο που προσπαθεί να το σπιλώσει, να το αποδομήσει, να το αποστειρώσει σε μια ακόμα γιορτή χωρίς περιεχόμενο, να του στερήσει το απελευθερωτικό του μήνυμα.
Το Πολυτεχνείο είναι καταγεγραμμένο στη συνείδηση του λαού ως σύμβολο αγώνα και ως κίνημα αμφισβήτησης της εξάρτησης της χώρας από ξένα συμφέροντα, υπεράσπισης της λαϊκής κυριαρχίας και κατάργησης της κοινωνικής εκμετάλλευσης. Αυτή τη ριζοσπαστική ιδεολογική και πολιτική παρακαταθήκη κληρονόμησε η γενιά που πρωταγωνίστησε στη διάρκεια του 1973, συνεχίζοντας με συνέπεια και θυσίες έως την τελευταία μέρα της δικτατορίας.
Η σύγκρουση αυτή αποτέλεσε την κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης, η οποία, παρά τις χιλιάδες εκτοπίσεις στα ξερονήσια, τις συλλήψεις, τις φυλακίσεις και τα βασανιστήρια, ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες της δικτατορίας και συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκειά της.
50 χρόνια μετά, όλα τα κοινωνικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα και κατακτήσεις που απομένουν, ανατρέπονται καθημερινά από τη βάρβαρη ταξική κυβερνητική πολιτική. Μια πολιτική που επιδοτεί την αισχροκέρδεια και τη βαθιά εκμετάλλευση, αφήνει στο απυρόβλητο τα αμύθητα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και οδηγεί τον λαό στην ανέχεια.
Το Πολυτεχνείο ανανεώνει το κοινωνικό του νόημα κάθε χρόνο, καθώς αναβαπτίζεται μέσα στους κοινωνικούς αγώνες και με τη σειρά του τροφοδοτεί τον ριζοσπαστισμό της επόμενης νέας γενιάς. Απείθαρχο και ανυπότακτο, πάντα νέο και πάντα φλογερό, ήταν το αναπάντεχο που έσπασε το ιστορικό συνεχές της παντοδυναμίας της χούντας και διέλυσε τα πολιτικά σχέδια μιας κοινοβουλευτικής δικτατορίας, που ανέτρεψε την πολιτική της ηγεμονία και εκίνησε την αντίστροφη μέτρηση που θα οδηγούσε στην πτώση της. Είναι το μεγαλύτερο γεγονός της μεταπολεμικής ιστορίας και πήγασε από τη νεολαιίστικη και λαϊκή θέληση.
Γι’ αυτό και αποτελεί μόνιμα ένα αγκάθι, μια ενοχλητική και επικίνδυνη παραφωνία στο ιστορικό αφήγημα της κοινωνικής συντήρησης και της κυριαρχίας. Το ίδιο και η μεταπολίτευση με το πολιτικό φορτίο των οραμάτων της κοινωνικής χειραφέτησης και της αμφισβήτησης, με την πλούσια ιστορία αγώνων του φοιτητικού κινήματος, με την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, την έκρηξη των λαϊκών αγώνων, την πολιτιστική αναγέννηση, τους αγώνες για την αποχουντοποίηση της εκπαίδευσης, για την κατάργηση του επιθεωρητισμού.
Όπως ενοχλητικό αγκάθι αποτελεί η τραγωδία της Κύπρου, διότι αποκαλύπτει το ρόλο του ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ, ξεσκεπάζει το μύθο της «πατριωτικής» χούντας και της ακροδεξιάς που “είχε δομήσει ισχυρό στράτευμα”, μύθος που κατέρρευσε με το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο και την επιστράτευση-οπερέτα που αποκάλυψε την πλήρη διάλυση του στρατού της χούντας.
Σήμερα, η καρδιά του Πολυτεχνείου χτυπάει στους μικρούς και μεγάλους αγώνες για ψωμί-παιδεία-υγεία-ελευθερία, στα νεολαιίστικα κινήματα μετά το ατύχημα στα Τέμπη, στα κινήματα αλληλεγγύης και διεκδικήσεων των πλημμυροπαθών, στο εκπαιδευτικό κίνημα υπεράσπισης του δημόσιου χαρακτήρα της εκπαίδευσης.
Σήμερα, η καρδιά του Πολυτεχνείου «ξαναβαφτίζεται» στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και της αλληλεγγύης στα όπλα της Παλαιστινιακής Αντίστασης και σε κάθε άνθρωπο που αλυσοδένουν για να γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Γιατί δεν είναι «κανονικό παιδί».
Γιατί ο Νοέμβρης έρχεται από το μέλλον. Από το μέλλον της ανυπακοής στις σύγχρονες χούντες. Από το μέλλον του αγώνα για Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία, για Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία.
ΟΛΟΙ-ΕΣ στην ΠΟΡΕΙΑ του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ!
Παρασκευή 17/11 ώρα 6 μ.μ. στην είσοδο του Πολυτεχνείου του Α.Π.Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε ελεύθερα