Αυτοί μιλάνε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές

      Ξεχειλίζει η οργή στην κοινωνία για το έγκλημα στις ράγες του ιδιωτικοποιημένου σιδηρόδρομου και τις διαχρονικές ευθύνες όλου του αστικού πολιτικού κόσμου, καθώς μεθόδευσαν το ξεπούλημα του ΟΣΕ και προώθησαν την πλήρη απαξίωση των υποδομών, των συστημάτων ασφαλείας αλλά και του προσωπικού.

       Από το βράδυ της Τρίτης, παρακολουθούμε την τραγωδία στα Τέμπη.

       Μια τραγωδία εν αναμονή, όπως είχε επισημανθεί από τα σωματεία των εργαζομένων στα τρένα εδώ και καιρό, με ανακοινώσεις και εξώδικα που φυσικά αγνοήθηκαν από το κράτος και τις εμπλεκόμενες -απολύτως κερδοφόρες- εταιρείες. Μια τραγωδία που ήταν προβλέψιμη εδώ και χρόνια, ως αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών.

      Τι έγινε στους σιδηροδρόμους; Έγινε πράξη το όραμα κεφαλαίου και κυβερνήσεων για κάθε κερδοφόρο κομμάτι του δημοσίου: Το 2017 (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) ο παλιός ενιαίος φορέας που είχε έλεγχο στο σύνολο των διαδικασιών, άρα και των μέτρων ασφάλειας, έσπασε σταδιακά σε τρία κομμάτια και το πιο κερδοφόρο πουλήθηκε από το ΤΑΙΠΕΔ αντί μόνο 45εκ. στην FSI κι έτσι προέκυψε η ιδιωτική Hellenic Train η οποία «διασφαλίζει την ποιότητα των ταξιδιών  και εγγυάται ασφαλείς, γρήγορες και με ακρίβεια διαδρομές». Αρμοδιότητες, έλεγχος κι ευθύνες μοιράστηκαν και χάθηκαν, με τους ιδιώτες να έχουν τις λιγότερες, αλλά να διασφαλίζουν το μεγαλύτερο κέρδος. Τα τρένα συνέχιζαν να κάνουν δρομολόγια, εισιτήρια συνέχιζαν να κόβονται, λεφτά συνέχιζαν να βγαίνουν, ενώ η τήρηση των κανόνων ασφάλειας, η ασφάλεια δηλαδή εργαζομένων και επιβατών, δεν ήταν παρά ένα περιττό βάρος, ένα κόστος που έπρεπε να μειωθεί για να αυξηθεί το κέρδος για τους ιδιώτες.

       Τι άλλο έγινε; Ό,τι γίνεται σε όλο το δημόσιο. Ο οργανισμός “εξυγιάνθηκε” προκειμένου να πωληθεί. Το προσωπικό μειώθηκε δραστικά. Αντί για 2.100 εργαζόμενους που προέβλεπε το οργανόγραμμα του ΟΣΕ, υπήρχαν 750. Οι εργαζόμενοι έπρεπε να δουλεύουν περισσότερο, αντικαθιστώντας ο καθένας άλλους δύο που δεν υπήρχαν. Προσλήψεις; Δε χρειάζονταν. Τα κενά μπορούσαν να καλυφθούν και με την εντατικοποίηση και με την “ανάθεση παροχής υπηρεσιών ειδικότητας σταθμάρχη για χρονικό διάστημα 6 μηνών”, με μπλοκάκι.

       Την Τρίτη το βράδυ, για μια ακόμη φορά, επιβάτες και εργαζόμενοι μπήκαν σε ένα τρένο που ξεκίνησε μια διαδρομή. Μόνο που αυτή τη φορά 57 ή και περισσότεροι δεν έφτασαν στον προορισμό τους.

      

Ό,τι έγινε στα τρένα είναι αυτό που γίνεται παντού στο δημόσιο, ιδιωτικοποιημένο πλήρως ή μερικώς. Ολόκληρο το δημόσιο λειτουργεί στον αυτόματο, στη λογική του «Πάμε κι όπου βγει»… Νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία, πανεπιστήμια, σχολεία, δήμοι, κ.α. Όλο και λιγότερο προσωπικό, όλο και λιγότερη χρηματοδότηση, όλο και μεγαλύτερη απαξίωση των προσφερόμενων υπηρεσιών και των κανόνων ασφάλειας για εργαζόμενους και εξυπηρετούμενους. 

       Η τραγωδία στα τρένα ήταν η μεγαλύτερη. Δεν ήταν όμως ούτε η πρώτη, ούτε η μόνη. Ο κατάλογος είναι μακρύς. Μπορεί οι τραγωδίες να ήταν αριθμητικά μικρότερες, άρα οι εκάστοτε κυβερνήσεις μπορούσαν και τις συγκάλυπταν χωρίς τις δυσάρεστες ερωτήσεις από το σύνολο της κοινωνίας. Κάποτε όμως θα φτάναμε στο «μη διαχειρίσιμο» γεγονός.

       Τα συστημικά ΜΜΕ επιχειρούν να εμφανίσουν ως μοναδικό υπαίτιο τον σταθμάρχη,  και βγάζουν «λάδι» την ιδιωτική Hellenic Train. Ωστόσο τα ίδια τα γεγονότα τους διαψεύδουν οικτρά. Μία μόλις εβδομάδα πριν από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών είχε καταγγείλει τη διαδικασία των ΣΔΙΤ  για τη συντήρηση της υποδομής, επισημαίνοντας ότι αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των στάνταρ ασφαλείας των σιδηροδρομικών μεταφορών. Αποκορύφωμα της λογικής του ξεπουλήματος των πάντων, το γεγονός ότι η παρούσα κυβέρνηση παρέδωσε τη συντήρηση του δικτύου στους ιδιώτες που στο τιμόνι τους έχουν το κέρδος και όχι την ασφάλεια του δικτύου.

       Αυτό το έγκλημα δεν πρέπει να μείνει αναπάντητο. Σε μια χώρα όπου παντού υπάρχουν κάμερες και όλα παρακολουθούνται, είναι έγκλημα οι μηχανοδηγοί των τρένων να οδηγούν στα “τυφλά”, να δίνονται δισ. για Rafale και φρεγάτες, να προσλαμβάνονται αθρόα αστυνομικοί, ενώ οι μεταφορές να ιδιωτικοποιούνται και να μένουν χωρίς το αναγκαίο προσωπικό.

       Σ’  αυτές τις συνθήκες δεν αρκεί το “εθνικό πένθος”. Επιβάλλεται η οργή κι ο αγώνας κάθε μέρα, όλη μέρα, για να μη συμβεί καμιά άλλη προδιαγεγραμμένη τραγωδία. Δεν αρκούν οι γενικόλογες ευχές «να μην ξανασυμβεί». Για να είναι το τελευταίο δυστύχημα, ζητούμενο είναι ο θρήνος και η οργή να μετουσιωθούν σε αντίσταση και αγώνα για ΟΣΕ και δημόσιες μεταφορές που θα λειτουργούν με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος είτε του ιδιώτη είτε της όποιας «κρατικής ΑΕ». Πιο επίκαιρο από ποτέ γίνεται το αίτημα για κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση, ενιαιοποίηση και λειτουργία υπό εργατικό έλεγχο του σιδηροδρομικού δικτύου, ως απάντηση στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Χωρίς την επιχειρηματική λογική του κέρδους από τις δημόσιες συγκοινωνίες και μεταφορές. Διότι όλα τα δημόσια αγαθά μπορεί να είναι «ζημιογόνα» για τους ισολογισμούς, αλλά μόνο έτσι μπορούν να είναι «κερδοφόρα» για τον λαό.

Παλεύουμε για να έχουμε έλεγχο στο “Πού πάμε και στο τι θα βγει” με μοναδικό κριτήριο τις ζωές κι όχι τα κέρδη.

Συμμετέχουμε στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας. Όλες και όλοι στην απεργιακή  συγκέντρωση την Τετάρτη 8/3, ώρα 12 στο άγαλμα Βενιζέλου.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ, ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ  ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΟΡΓΗ

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΑΪΚΏΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ